راز طول عمر از زبان عارفی گمنام !

وقایع روزـ سرویس فرهنگ و اندیشه؛

حاج عبدالله وکیلی اصفهانی را شاید خیلی ها حتی اسمش را هم نشنیده باشند؛ اما نامش، یادش، گفتارش، رفتارش، آموزه‌هایش، مهربان‌ هایش، اخلاق ک‌ نظیرش، تبسّمش و تمام حالاتش، سال های سال با من است.

مردی که در عمر نود و چندساله خود، از سر تا قدم، غرق در ایمان واقعی به حضرت حق بود و از خشت خشت وجودش توحید می‌بارید. یک نمونه کامل و عینی از زیست مسلمانی و معنویت مومنانه و اخلاق نبوی و عرفان عملی صدر اسلام بود، در عصر آخر الزمان.

پدر دو شهید، با چهره ای فرشته‌آسا، مهربان و بی‌تکلف و بی ادعا و فروتن و ساده و گمنام، با قد و قامتی معمول، همیشه آماده کار و مشتاق خدمت به دیگران، با سوادی مکتبی در حد خواندن و نوشتن، عرقچینی بر سر، نفر اول حاضر در صف نمازها و آخرین فرد در حال خروج از مسجد سید اصفهان، با تسبیحی در دست که همیشه الماس‌های ذکر لبش را شماره می‌کرد. یک نمونه کامل از عارفان عامل و واصل مشهور در کهکشان و گمنام در زمین، که مصداق عملی این شعر بودند؛ در خانه اگر کس است، یک حرف بس است.

بی هیچ اغراق و مجامله‌ای، من آرامش و تاثیر کلام و نصیحت‌های تا عمق وجود اثرگذاری را که از این انسان بزرگ دیده و شنیدم، در هیچ‌یک از ده‌ها درس اخلاقی که در حوزه‌ها رفتم و آموختم، نیافتم که نیافتم که نیافتم.

بعد از درگذشت این انسان والا که در کنار مسجد سید، بخاری برقی تعمیر می‌کرد و می‌ساخت، مطلع شدم که از سالیان متمادی شخصیت‌های علمی حوزوی و برخی بزرگان، از شهرهای دور و نزدیک، از چنین شخصیت معنوی و واصل، درس‌هایی ارزشمند می‌آموختند و بهره‌هایی عظیم می‌بردند.

قصارها و کلمات عالی او، خود دفتری ارزشمند است که در سینه‌ها و ذهن‌های مشتاقان و شیدایان او هنوز مانا و باقی است.
شاید تصورش سخت باشد، اما برای درس‌آموزی از چنین انسان های همیشه زنده و نامیرا و جاودان، هیچگاه دیر نیست.
درس‌هایی که به گفته خودش، همه آنها را از محضر بابرکت مجالس حسینی و مکتب ظلم ستیز عاشورا، آموخته بود.
چه آنکه، هر از گاهی با هدیه ثواب کاری نیک و صدقه و اطعام و روزه، می‌توان در رویاهایی صادق، همچنان از قصارها و درس‌های ایشان بهره مند شد.

در همین حوالی نزدیک، در رویایی صادق از ایشان که غرق نور بود، پرسیدم: چگونه عمری طولانی و مفید را باید یافت؟
تبسّمی فرمود و گفت: معصیت نکردن، خود دفع سموم می‌کند، از روح و تن و مایه طول عمر و مفید شدن حیات انسان است در زمان حال و آینده.

و چنین است که سزاوار است بر ایشان کریمه نور؛

«و سلام عَلیهِ یَومَ وُلِدَ و یَومَ یَموتَ و یَومَ یُبعَثُ حَیّا»

نویسنده : حسن طاهری (روزنامه‌نگار و کارشناس ارشد فرق تشیع و مطالعات تاریخ اجتماعی)