حسین بن محمد بن حسن الحلوانی از علمای شیعه قرن پنجم و شاگرد خاص و داماد شیخ مفید، در قرن پنجم هجری و در نهصد سال پیش در صفحه ٨٣ جلد اول کتاب ارزشمند خود "نزهة الناظر و تنبیه الخاطر" أورده است: «وَ قَالَ أَنَسٌ: کُنْتُ عِنْدَ اَلْحُسَیْنِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ دَخَلَتْ عَلَیْهِ جَارِیَةٌ بِیَدِهَا طَاقَةُ رَیْحَانٍ فَحَیَّتْهُ بِهَا، فَقَالَ لَهَا: أَنْتِ حُرَّةٌ لِوَجْهِ اَللَّهِ تَعَالَى. فَقُلْتُ: تُحَیِّیکَ بِطَاقَةِ رَیْحَانٍ لاَ خَطَرَ لَهَا فَتُعْتِقُهَا؟! فَقَالَ: کَذَا أَدَّبَنَا اَللَّهُ تَعَالَى، قَالَ وَ إِذٰا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهٰا أَوْ رُدُّوهٰا، فَکَانَ أَحْسَنَ مِنْهَا عِتْقُهَا.»
ترجمه: «انس می‌گوید: در پیشگاه امام حسین علیه السلام بودم. یکی از کنیزان امام نزد او آمد و دسته گلی به ایشان هدیه کرد. امام به کنیز فرمود: «در راه خدا آزاد هستی.»
من به امام گفتم: «به خاطر یک دسته گل کم‌ارزش، آزادش کردید؟»
امام فرمود: «خداوند این چنین ما را ادب فرموده است که: «وَإِذَا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا؛ هر گاه به شما سلام و درود گویند، بهتر از آن یا به همان گونه و اندازه، پاسخ بدهید؛ و بهتر از این دسته گل هدیه، آزادکردن آن کنیز بود.» نساء:۸۶
با وجود چنین حدیث ارزشمندی، سیدالشهداء، در پاسخ به پدران و مادران شهیدی که بار‌ها و بار‌ها بر زبان خود جمله "فرزند شهیدم بفدای حسین فاطمه" را جاری ساخته اند؛ چه پاداش و اجر و منزلت و مقامی را اهدا خواهد کرد؟
مقام والا و جایگاهی چنین رفیع را اگر سراغ دارید، نشان دهید..
تا والدین شهیدان زنده اند، آنان را دریابیم و جرعه نوش معنویت شان باشیم.
قدر زر زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری.
نویسنده: حسن طاهری
