نوزدهم مرداد در تاریخ / بمباران اتمی ناگازاکی و رسوایی واترگیت

۹ آگوست ۱۹۴۵ میلادی: بمباران اتمی ناگازاکی

سه روز پس از بمباران اتمی هیروشیما، در نهم آگوست ۱۹۴۵ میلادی، ایالات متحده آمریکا بمب اتمی دیگری بر فراز یکی از شهر‌های ژاپن رها کرد.

در ۸ آگوست (دو روز پس از بمباران اتمی هیروشیما)، اتحاد جماهیر شوروی به ژاپن اعلام جنگ کرد ونیرو‌های ارتش سرخ شوروی به مواضع ژاپن در منچوری یورش بردند. ورود شوروی به جنگ در شرق آسیا، باعث شد تا ارتش ایالات متحده آمریکا تصمیم بگیرد تا هر چه زودتر ژاپن را بدون دخالت شوروی وادار به تسلیم کند. بدین منظور آمریکایی‌ها تصمیم به رها سازی دومین بمب اتم بر فراز ژاپن گرفتند. در ۹ آگوست ۱۹۴۵، یک بمب افکن آمریکایی از پایگاه هوایی اوکیناوا به سمت ژاپن پرواز کرد تا بمبی که «مرد چاق» نام داشت را بر روی شهر کوکورا رها کند. به علت وجود شرایط نامساعد جوی و پدافند هوایی ارتش ژاپن، خلبان بمب افکن B-۲۹ تصمیم گرفت تا آن را بر روی هدف بعدی، یعنی شهر ناگازاکی رها کند. بر اثر این جنایت آشکار، بیش از ۸۰ هزار نفر از ساکنین شهر در لحظه جان باختند و نیمی از شهر با خاک یکسان شد. پس از بمباران ناگازاکی، ژاپن وادار به تسلیم گردید. بمباران هسته‌ای هیروشیما و ناگازاکی تا به امروز تنها موارد استفادهٔ جنگی از سلاح هسته‌ای در جهان است.

 

۹ آگوست ۱۹۷۴: رسوایی واترگیت و استعفای نیکسون

در چنین روزی، ریچارد نیکسون، سی و هفتمین رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا به علت رسوایی سیاسی ناشی از واقعه‌ی واترگیت و احتمال بالای استیضاحش توسط کنگره، از سمت خود کناره گیری کرد.

رسوایی واترگیت، به مجموعه وقایعی در اواسط دهه هفتاد میلادی در آمریکا گفته می‌شود که در آن تعدادی از مامورین FBI به دستور رئیس جمهور وارد ساختمان هتل واترگیت محل استقرار ستاد انتخاباتی حزب دموکرات ایالات متحده آمریکا شدند و دستگاه‌های شنود کار گذاشتند و سپس اسناد و مدارکی را برای اهداف مختلف به سرقت بردند. ابتدا تصور می‌شد که این اقدام توسط مامورین سطح پایین و خودسرانه انجام شده است، اما پس از آنکه نیکسون از تحویل نوار‌های ضبط‌شده به کمیته قضایی مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا خودداری کرد پای رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا نیز به میان کشیده شد. کمیتهٔ قضایی مجلس نمایندگان در ژوئیه ۱۹۷۴ رسیدگی عمومی به اعلام جرم علیه نیکسون را آغاز کرد و دیوان عالی فدرال ایالات متحده آمریکا نیز حکم کرد که رئیس‌جمهور نوار‌ها را به کمیتهٔ قضایی تحویل دهد. این فاجعه که بزرگترین رسوایی سیاسی تاریخ آمریکا محسوب می‌شود، در نهایت منجر به استعفای رسمی نیکسون در ساعت ۱۲ شب ۸ آگوست شد.



۹ آگوست ۲۰۰۸ میلادی: درگذشت محمود درویش

محمود درویش، شاعر و نویسنده‌ی مشهور فلسطینی و عضو سابق سازمان آزادیبخش فلسطین، در چنین روزی در سال ۲۰۰۸ چشم از جهان فروبست.

محمود سلیم حسین درویش در ۱۳ مارس ۱۹۴۱ میلادی در دهکده بروه در کشور فلسطین دیده به جهان گشود. ۶ ساله بود که صهیونیست‌ها به دهکده‌اش هجوم برده و خانه‌ی پدری‌اش را آتش زدند. وی به همراه خانواده‌اش به لبنان مهاجرت کرد و پس از مدتی، در ۱۹۶۰ به فلسطین اشغالی بازگشت. در همین سال و درحالی که تنها ۱۹ سال داشت، نخستین مجموعه آثار او منتشر شد. با دومین مجموعه‌اش بنام برگ‌های زیتون (اوراق الزیتون) در سال ۱۹۶۴، به عنوان یکی از شاعران پیشروی شعر مقاومت شناخته شد. درویش بیش از ۲۰ مجموعه شعر داشت و همان سروده‌ها نشان می‌دهد که او به عنوان شاعر و نویسنده‌ای پویا از اثر تا اثری دیگر، مسیری رو به کمال را پشت سر نهاده است. به تعبیر نزار قبانی، محمود درویش با برخورداری از موهبتی یگانه توانست تمام سرزمین‌های عربی را در نوردد و انقلاب فلسطین را در تمام خانه‌های عرب جای دهد.

این شاعر بزرگ در ۹ آگوست ۲۰۰۸ بر اثر حمله‌ی قلبی درگذشت و در رام الله به خاک سپرده شد.



۹ آگوست ۱۹۳۶ میلادی: چهارمین مدال طلای جسی اونز در المپیک برلین

در چنین روزی، جسی اونز، دونده‌ی سیاهپوست آمریکایی چهارمین مدال طلای خود را در المپیک تابستانی ۱۹۳۶ برلین، و در مقابل چشمان هیتلر و اعضای بلندپایه‌ی حزب نازی دریافت کرد. رقابت‌های المپیک ۱۹۳۶، یکی از بزرگ‌ترین برنامه‌های تبلیغاتی حزب نازی آلمان برای تبلیغ برتری نژاد آریایی بود. جسی اونز که حتی در کشور خود نیز مورد حمله‌های نژادپرستانه قرار داشت، در این دوره از رقابت‌ها با کسب ۴ مدال طلا، برنامه‌های آلمانی‌ها را به هم ریخت. به گفته‌ی برخی منابع انگلیسی زبان، هیتلر از پیشنهاد عکس انداختن با اونز پس قهرمانی چهارم وی بشدت خشمگین شد و استفاده آمریکاییان از سیاهپوستان در المپیک را خجالت‌آور خوانده بود. جالب آن که اونز پس از بازگشت به کشورش نیز مورد استقبال خاصی قرار نگرفت. به گفته‌ی خودش: «پس از همه این ماجرا‌ها با هیتلر، وقتی به کشور خودم برگشتم حق نداشتم جلوی اتوبوس سوار شوم. من برای دست دادن با هیتلر دعوت نشدم، ولی برای دست دادن با رییس جمهور خود مان هم به کاخ سفید دعوت نشدم!»