بیست و هفتم شهریور در تاریخ / امضای پیمان کمپ دیوید و درگذشت شهریار

هفدهم سپتامبر ۱۹۷۸، پس از ۱۲ روز مذاکره‌ی مخفیانه، پیمان کمپ دیوید میان مصر و اسرائیل منعقد شد. این پیمان با میانجی‌گری جیمی کارتر، رئیس جمهور وقت اسرائیل میان انور سادات (رئیس جمهور وقت مصر) و مناخیم بگین (نخست وزیر اسرائیل) در کمپ دیوید، محل استراحتگاه رئیس جمهوران آمریکا به امضا رسید و به اولین پیمان صلح میان اعراب و اسرائیل تبدیل شد. ستیز اعراب و اسرائیل که از ۱۹۴۸ و در پی اشغال فلسطین توسط یهودیان آغاز شده بود، با چهار جنگ بزرگ در سال‌های ۴۸، ۵۶، ۶۷ و ۷۳ ادامه پیدا کرد. جنگ‌هایی که عمدتا نتیجه‌ای جز شکست‌های بزرگ اعراب (به خصوص در جنگ ۶ روزه) نداشت. سرانجام پس از چهارمین نبرد موسوم به جنگ اصطکاک یا یوم کیپور در ۱۹۷۳، انور سادات، رئیس جمهور مصر تصمیم گرفت تا به اولین رئیس دولت عرب و مسلمانی تبدیل شود که با خیانت به آرمان فلسطین، به صلح با اسرائیل تن دهد.

پیمان کمپ دیوید شامل ۸۷ بند می‌شد که مهم‌ترین آن‌ها به رسمیت شناختن تمامیت ارضی اسرائیل توسط مصر، و برقراری روابط دیپلماتیک مصر با اسرائیل بود. بدین ترتیب مصر به اولین کشور مسلمانی تبدیل شد که با رژیم صهیونیستی ارتباط رسمی پیدا کرد. در همان سال، بنیاد نوبل جایزه‌ی صلح نوبل را مشترکا به انور سادات و مناخیم بگین اهدا کرد. این پیمان، اما خشم جهان اسلام را برانگیخت. سازمان کنفرانس اسلامی، عضویت مصر را به تعلیق درآورد و گروه جهاد اسلامی مصر نیز آشکارا به مخالفت با پیمان برخواست. در نهایت در ششم اکتبر ۱۹۸۱، سازمان جهاد اسلامی در روز رژه‌ی نیرو‌های مسلح مصر، تصمیم به ترور انقلابی انور سادات گرفت و یکی از اعضای این گروه به نام خالد اسلامبولی، سادات را به هلاکت رساند.

 

صدام حسین رییس جمهوری بعث عراق قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر را در برابر دوربین‌های تلویزیونی پاره کرد. پیمان‌نامه ۱۹۷۵ الجزایر قراردادی میان کشور‌های ایران و عراق با وساطت الجزایر بود که خط مرزی ایران و عراق در آب‌های اروند رود را تعیین کرده‌است. این قرارداد به دلیل انتشار اعلامیه مشترک دو کشور در الجزیره که پیش‌زمینه امضای پیمان‌نامه شد و میانجی‌گری مقامات الجزایر در تمام مراحل به پیمان الجزایر معروف شد، هرچند محل امضای تمام پیمان‌ها و پیوست‌ها و موافقتنامه‌های مرتبط در بغداد بوده‌است. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، صدام حسین به تحریک آمریکا و متحدان غربی‌اش،  در ۲۶ شهریور ۱۳۵۹ معاهده الجزایر را به‌طور یک‌جانبه فسخ کرد و مدعی مالکیت مناطق آن سوی رود اروند شد. ۵ روز پس از آن، در ۳۱ شهریور رژیم بعث عراق رسما به طور گسترده به ایران حمله کرد و بدین ترتیب دوران دفاع مقدس هشت ساله آغاز شد.

 

در تقویم شمسی کشور، بیست و هفتمین روز از شهریور ماه، به مناسبت پاسداشت یاد و نام استاد شعر ایران، محمد حسین بهجت تبریزی، متخلص به شهریار، روز بزرگداشت شعر و ادب پارسی نامگذاری شده است. شهریار در ۱۱ دی ماه سال ۱۲۸۵ خورشیدی در شهر تبریز متولد شد و پس از پایان سیکل (راهنمایی) در تبریز، در سال ۱۳۰۰ از تبریز رهسپار تهران شد و تحصیلش را در مدرسهٔ دارالفنون تا سال ۱۳۰۳ و پس از آن در رشته پزشکی ادامه داد. تنها ۶ ماه مانده به پایان دوره پزشکی، از تحصیل انصراف داد. گفته می‌شود بی‌مهری از سمت معشوقه باعث دلسردی محمد حسین از تحصیل شد. شهریار سپس به خراسان رفت و در اداره ثبت اسناد شهر مشهد و نیشابور مشغول به کار شد، اما پس از گذشت ۴ سال مجدد به تهران بازگشت و این بار به استخدام بانک کشاورزی درآمد. مدتی بعد انتقالی گرفت و به تبریز زادگاهش بازگشت و در آنجا با دختری از بستگان به نام عزیزه ازدواج کرد، حاصل این ازدواج سه فرزند به نام‌های شهرزاد، مریم و هادی بود. دیگر برگ‌های زندگی این استاد ۸۲ ساله، در اشعار ویژه و ناب او می‌گذرد؛ غزلیاتی ناب که به گفته محققان، به سبکی خاص و منحصر به‌فرد سروده شده است. ارادت و دلدادگی شهریار به مقام حضرت علی (ع) و  حافظ به خوبی در اشعارش هویداست. سرانجام شهریار پس از مدتی بیماری در ۲۷ شهریور ۱۳۶۷ درگذشت و بنا به وصینش در مقبره الشعرای تبریز دفن شد.