این فعال اتیوپیایی‌الاصل در هاآرتص نوشت: بنیامین نتانیاهو دوازده دقیقه مانده به نیمه شب 21 دسامبر اعلام کرد دولتش را تشکیل داده است. فردای آن روز هم افکار عمومی از یکی از اصلی‌ترین محورهای توافقات ائتلافی بین نتانیاهو رئیس حزب لیکود و ایتامار بن‌گویر رئیس حزب راست افراطی «قدرت یهودی» مطلع شدند- که تصریح می‌کند که دیگر نمی‌توان با استناد به تحریک نژادپرستانه صلاحیت یک نامزد را برای حضور در کنست رد کرد. قانونی که این توافق‌نامه به دنبال لغو آن است، عنوان کرده که نامزدها و احزاب اگر در اهداف یا اقداماتشان به طور صریح یا ضمنی دست به تحریک نژادپرستی بزنند، قادر به شرکت در انتخابات نخواهند بود.
چند روز بعد جزئیات بیشتری درباره توافق‌نامه ائتلاف منتشر شد و معلوم شد قرار است قانون ممنوعیت تبعیض در فضاهای عمومی و خدمات تجاری اصلاح شود.
قانون اولیه در سال 2000 و به دشواری تصویب شده بود. در آن زمان موارد زیادی از تبعیض علیه اتیوپی‌الاصل‌ها وجود داشت- که طبق آن این گروه تنها به دلیل رنگ پوستشان از ورود به باشگاه‌های رقص، استخرها و موارد دیگر منع می‌شدند. تصویب این قانون اما می‌توانست دسترسی برابر به خدمات تجاری و پزشکی را تضمین کند. پیشنهاد ائتلاف اما می‌تواند چراغ سبزی باشد برای ایجاد دوباره ورودی‌های جداگانه و سرویس و خدمات پزشکی مجزا و طبقاتی.
چانه‌زنی نتانیاهو برای ایجاد یک ائتلاف سوالات زیادی درباره نوع دولت و قوانین به وجود می‌آورد. این موضوع هم‌چنین این پرسش را مطرح می‌کند که نتانیاهو دقیقاً چه پیامی را می‌خواهد ارسال کند. به هر حال او همان سیاستمداری است که همواره گفته که نخست‌وزیر همه گروه‌های ساکن در سرزمین‌های اشغالی است؛ و حالا این توافق این پرسش را ایجاد می‌کند که آیا اتیوپیایی‌ها، مهاجران شوروی سابق و البته اعراب آیا محلی از اعراب دارند؟ او به این گروه‌ها که به‌طور روزمره از نژادپرستی و تبعیض رنج می‌برند، چه می‌تواند بگوید؟
موضوع در این‌جا فقط هموار کردن راه رسیدن به کنست و کابینه برای شرکای ائتلافی افراطی او نیست. مساله این است که او دارد جامعه‌ای را شکل می‌دهد که در آن هر نژادپرستی می‌تواند بر اساس اعتقادات خود عمل کند و حمایت قانون را هم داشته باشد.
