سخت است دیدن استقلالی که طی چند فصل گذشته مهاجمان گلزن نداشته است.
استقلال که روزی روزگاری علی سامره را با ۱۳ گل زده آقای گل لیگ معرفی کرد، رضا عنایتی را در دو فصل متوالی آقای گل داشت و همین طور آرش برهانی و سجاد شهباززاده وسپس شیخ دیاباته را، حالا دیگر مهاجم گلزن ندارد.
در کنار این نام‌ها نباید اسم علیرضا اکبرپور یا فرهاد مجیدی یا علی موسوی و فراز فاطمی و مهدی قایدی را از خاطر برد، مهاجمانی که هر چند به آقای گلی فصل نرسیدند، اما با دوندگی‌های مستمر خود گل‌های حساس و سرنوشت سازی برای تیم استقلال به ثمر رساندند یا پایه گذار گل‌های فراوانی برای آبی پوشان بوده اند.
با دیدن این اسم‌ها و یاد آوری خاطرات آنان، افسوس و حسرت بزرگی که هواداران آبی می‌کشند از نداشتن دوباره چنین مهاجمانی درون تیم شان در چند فصل گذشته است.
اینکه وظیفه یک مهاجم گلزنی است و تعداد مهاجمان استقلال در چند فصل گذشته از تعداد انگشتان هر دو دست بیشتر بوده است، اما چرا هیچ کدام نتوانسته اند تعداد گل فراوان به ثمر برسانند، دلایل فراوانی دارد که باید از مدیران و سپس کادرفنی استقلال پرسید؟
اکنون که استقلال پس از چند فصل غیبت از آسیا به این رقابت‌ها بازگشتند بیشتر به ارزش وجود یک یا چند مهاجم گلزن پی خواهند برد.
