وحید امیری در بازی‌های اخیر پرسپولیس نشان داد از چه توانایی‌های برخوردار است.
هر چه از مسابقات لیگ برتر می‌گذرد ارزش بازیکنی با حد و اندازه‌های وحید امیری بیشتر مشخص می‌شود. بازیکنی که حتی جواد نکونام بار‌ها تاکید کرده بود اگر ۵ تا بازیکن با توانایی امیری داشته باشد می‌تواند از غیرممکن‌ها ممکن بسازد.
امیری که فصل قبل به واسطه جراحی سنگین روی کمرش و در ادامه مصدومیت سنگین از ناحیه کشاله نتواسنت چندان موفق عمل کند، در پایان فصل رفته رفته بهتر شد و در فصل جاری نیز هفته به هفته شرایط بهتری پیدا کرد. بازیکنی که می‌تواند در تمام مناطق زمین برای تیمش بازی کند و در بدترین روزهایش نیز از خیلی از بازیکنان یک سر و گردان بالاتر است.
امیری در بازی با شمس آذر به عنوان یکی از وینگر‌ها به میدان رفت، اما در تمام نقاط زمین حاضر بود. هنگامی که توپ دست حریف بود با دوندگی فراوان و پرس شدید روی مدافعان و بازیکن صاحب توپ مانع از بازیسازی بازیکنان حریف می‌شد و هنگامی که توپ در اختیار سرخ‌ها بود با تمام وجود سعی می‌کرد با ارسال پاس‌های مناسب و دوندگی زیاد خط دفاعی حریف را به هم بریزد.
او بازی خوبش را نیز با گل فوق العاده‌ای که به ثمر رساند تکمیل کرد تا این ابهام ایجاد شود بازیکنی که تا دو سال قبل عضو ثابت ترکیب اصلی تیم ملی بوده چرا دیگر نباید به تیم ملی دعوت شود؟ آن هم در شرایطی که نه تیم ملی با استفاده از بازیکنان جوان پوست اندازی کرده که دعوت از وحید امیری این پروسه را دچار مشکل کند و نه در حال حاضر بازیکنی از نظر فنی و قوای بدنی در تیم ملی بهتر از وحید امیری سراغ داریم که توانایی بازی در چند پست را داشته باشد. از این رو باید این سوال را از کادرفنی تیم ملی و در راس آن امیر قلعه نویی پرسید در روزگاری که علی جهانبخش بدون تیم و ناآماده و چند بازیکن دیگر به راحتی با کمترین میانگین رشد فنی به اردو‌های تیم ملی دعوت می‌شوند، در روز‌هایی که شجاع خلیل زاده با ۳۵ سال سن همچنان مدافع تغییر ناپذیر تیم ملی است چرا باید وحید امیری بیرون گود بماند؟ امیری نسبت به بقیه مدافعان و وینگر‌ها چه کم دارد که نباید به اردوی تیم ملی دعوت شود؟
امیری از نظر بدنی شرایط فوق العاده‌ای دارد. بازیکنی که اگر شاید هر بازیکنی جای او با دروازه بان حریف چنین برخوردی می‌کرد شاید باید برای چند بازی خانه می‌خوابید، اما دقایقی بعد همچنان می‌دوید و پرس می‌کرد و حتی برای تیمش گلزنی هم کرد. به راستی بازیکنی با چنین توانایی باید از تیم ملی کشورش دور باشد؟ آن هم در شرایطی که نفرات جایگزین او در اردو‌های تیم ملی به هیچ وجه در قواره‌های او نیستند.
به هر روی تردیدی وجود ندارد که امیری در اوج پختگی یکی از نگین‌های بی جانشین پرسپولیس است و باید قدر او را بیشتر دانست. بازیکنی که هم ستاره است و حد از نظر رفتاری یک الگوی به تمام معنا است و نباید به راحتی از نام او به سادگی عبور کرد.
