کاوشگر خورشیدی پارکر ناسا اولین رصد در نوع خود از یک پرتاب جرم تاجی را انجام داده است.
هر چند وقت یکبار، میدان مغناطیسی جوشان خورشید، ابرهای عظیم پلاسما را به فضای فراتر از سطح خورشید پرتاب می‌کند. به این موارد خروج جرم تاجی (CME) می‌گویند. برای مثال، اگر مسیر یک خروج جرم تاجی به سمت زمین باشد، نتیجه آن می‌تواند ایجاد شفق‌های قطبی تماشایی باشد و البته به همان اندازه اختلالاتی در شبکه‌های الکتریکی و ماهواره‌ها ایجاد می‌شود.
به نقل از اسپیس، اکنون، کاوشگر خورشیدی پارکر ناسا برای اولین بار به داخل یک جرم تاجی که از خورشید فوران می‌کند، نگاهی انداخته است. به نظر می‌رسد آنچه درون آن نهفته است گنجینه‌ای برای فیزیکدانان خورشیدی باشد. ابزار تشخیص نور مرئی و تصویرگر میدان وسیع کاوشگر خورشیدی پارکر(WISPR) گرداب‌های واضح و متلاطم را در خروج جرم تاجی ثبت کرده است.
فیزیکدانان این گرداب‌ها را ناپایداری کلوین-هلمهولتز(KHI) می‌نامند. آنها فکر می‌کنند رویدادهای ناپایداری کلوین-هلمهولتز زمانی رخ می‌دهند که یک بخش از یک مایع با حرکت سریع با مایع دیگری تعامل داشته باشد. در زمین، ناپایداری کلوین-هلمهولتز در ابرها زمانی اتفاق می‌افتد که سرعت باد در یک سر ابر با سرعت باد در سر دیگر آن متفاوت باشد.
فیزیکدانان خورشیدی استنباط کرده‌اند که ناپایداری کلوین-هلمهولتز در خروج جرم تاجی وجود دارد اما آنها هرگز تجهیزات مناسب و قرارگیری در مکان مناسب برای مشاهده پدیده‌ها را نداشته‌اند.
اوانجلوس پائوریس(Evangelos Paouris)، فیزیکدان خورشیدی در دانشگاه جورج میسون، در بیانیه‌ای گفته است: تلاطمی که منجر به ناپایداری کلوین-هلمهولتز می‌شود، نقشی اساسی در تنظیم دینامیک خروج جرم تاجی جریان یافته از طریق باد خورشیدی محیطی بازی می‌کند. از این رو، درک آشفتگی در دستیابی به درک عمیق‌تر از تکامل خروج جرم تاجی است.
کاوشگر خورشیدی پارکر در روز ۱۲ اوت سال ۲۰۱۸ به فضا پرتاب شد. از آن زمان، مدار بیضی شکل این کاوشگر به آن اجازه داده تا نزدیک‌تر از همیشه وارد تاج خورشید شود و در اصل، تبدیل به اولین جسم ساخته شده توسط انسان شود که وارد جو بیرونی خورشید می‌شود.
حتی در حال حاضر، کاوشگر خورشیدی پارکر وارد مدار نهایی خود نشده است. این کاوشگر بارها و بارها از کنار سیاره زهره عبور کرده است تا از گرانش این سیاره برای افزایش سرعت و محکم کردن مدار خود به دور خورشید استفاده کند. در ماه نوامبر سال جاری، این کاوشگر برای هفتمین بار از کنار زهره عبور خواهد کرد و بار دیگر مدار خود را در اطراف خورشید محکم می‌کند و این کار به آن امکان عبور از فاصله‌ای معادل ۹.۵ شعاع خورشیدی از سطح این ستاره سوزان در سال ۲۰۲۵ را می‌دهد.
