نلو وینگادا، مربی سرشناس پرتغالی، صحبت‌های جالبی را درباره تجربه حضور در تیم ملی عربستان، پرسپولیس و همکاری با کارلوس کی‌روش مطرح کرده است.
نلو وینگادا یکی از بزرگترین نام‌ها در زمینه تحول فوتبال پرتغال است و بسیاری او را از دوران حضورش در فوتبال ایران به عنوان سرمربی پرسپولیس، دستیار تیم ملی ایران و مربی تیم ملی امید به یاد دارند.
این مربی پرتغالی گفتگویی مفصل با Conselho de Estadio انجام داده که در آن خاطرات جالبی را از حضورش در راس تیم ملی عربستان و همچنین حضور در ایران و کارلو کی‌روش مطرح کرده است که بخش‌هایی از آن را با هم می‌خوانیم.
حضور در عربستان
نمی‌توانم بگویم که حضورم در این کشورم با شوک فرهنگی همراه بود، چون پیش از آن هم در سال ۱۹۸۹ با تیم ملی زیر ۲۰ سال پرتغال به این کشور رفته بودم، اما حضور در این جامعه کاملا متفاوت بود، چون این که شما برای یک رقابت به کشوری بروید، تا این که در آنجا اقامت داشته باشید متفاوت است.
ما توانستیم قهرمان جام ملت‌های آسیا شویم که حتی برای من هم غافلگیرکننده بود. بازیکنان خوبی داشتیم، اما فکر می‌کردم ایران قوی‌تر از ماست، چون بازیکنانی مانند علی دایی، مهدی مهدوی‌کیا یا باقری را داشت که در آن زمان در بوندسلیگا بازی می‌کردند. هرچند ما هم دروازه‌بانی فوق العاده به نام محمد الدعایه داشتیمم که یکی از بهترین بازیکنانی است که در طول عمرم با او کار کردم.
در مرحله انتخابی جام جهانی ۱۹۹۸ بودیم با ایران هم‌گروه بودیم و همه چیز خوب بود و با پیروزی می‌توانستیم به جام جهانی عربستان راه پیدا کنیم. باید بگویم که شاهزاده عربستان که رئیس فدراسیون فوتبال و وزیر ورزش هم بود، قبل این مسابقات با من دیدار کرد، اما دیگر دیداری نداشتیم. من در بازی برابر قطر تصمیم گرفتم سامی الجابر که مهم‌ترین بازیکن این تیم است را بیرون بگذارم…
در آن زمان بود که بین دو نیمه پیامی به دستم رسید که شاهزاده گفته است باید الجابر به زمین برود. مشخصا پاسخ من منفی بود. تلفنی که روی نیمکت همراهم بود بی‌وقفه زنگ می‌خورد و حدود دقیقه ۶۰ بود که بازیکنی را به زمین بردم و او گل پیروزی را زد. فردا به فدراسیون فراخوانده شدم و به من گفته شد که به دلیل سرپیچی از دستور شاهزاده اخراج شده‌ام.
پرسپولیس
یکی از دلایل موفقیت من در کشور‌های متفاوت این است که اهل سازش و گوش دادن هستم. اما در دو جایگاه پیچیده دیگر هم بودم که یکی از آن‌ها ایران بود، چون در باشگاهی بسیار بزرگ به نام پرسپولیس کار می‌کردم و در زمان اشتباهی در آنجا قرار گرفتم که باعث شد طلبم را پس از شش سال از این تیم بگیرم.
همکاری با کارلوس کی‌روش
ساختار و سازماندهی به وجود آمده در موفقیت‌های ما کمک بسیاری کرد، اما نباید از ظرفیت بالای کی‌روش هم گذشت. فدراسیون فوتبال پرتغال هم حمایت بسیاری از ما کرد. من گاهی می‌گفتم که ما مثل دو تکه یک پازل هستیم که به خوبی در کنار هم قرار می‌گیریم. شاید رنگ متفاوتی داشته باشیم و حتی از نظر سیاسی با هم فرق کنیم، اما او بهترین دوست من است و رابطه ما طوری است که انگار از یک خانواده هستیم.
من معتقد هستم که او شایستگی موفقیت بیشتر را به خاطر دانش و توانایی‌هایش داشت. من مدتی پیش در قطر بودم و حریفان را بررسی می‌کردم تا به او کمک کنم، اما اتفاقی رخ داد و او تصمیم به جدایی گرفت. اما دیدگاه او به فوتبال شایستگی موفقیت‌های بیشتر را داشت، هرچند او باید به دوران فوتبالش افتخار کند. الگوی فوتبال پرتغال به لطف دیدگاه او به آینده تغییر کرد.
