اعلام رای مجوز حرفه‌ای برای باشگاه‌های فوتبال ما به وضوح نشان داد که این قصه سر دراز دارد و هنوز تا حرفه‌ای شدن راه بسیار در پیش است.
رسیدن به آسیا، یعنی پیش پا افتاده‌ترین اتفاقی که در همه کشور‌ها بعد از داشتن لیگ با قهرمانی داخلی رخ می‌دهد، در سال‌های اخیر برای بزرگان فوتبال ما تبدیل به یک معضل شد. استقلال قهرمان لیگ هم شد، اما نتوانست به آسیا برسد و این ماجرا برای پرسپولیس هم رخ داد. چطور می‌شود که ما فوتبال حرفه‌ای و لیگ حرفه‌ای داشته باشیم، اما باشگاه‌هایمان به عنوان ارکان اولیه و اصلی فوتبال، مجوز حرفه‌ای نگیرند؟ درست مثل صنوف مختلف که باید جواز کسب داشته باشند، اما چه بسیار مغازه‌هایی در سطح شهر‌های بزرگ که جوازی ندارند!
این یک مشکل فرهنگی در کشور ماست که آدم‌ها ترجیح می‌دهند به جای اجرای قانون، به راه‌های دور زدن آن فکر کنند! فعلاً کاری با ساز و کار اداری نداریم و این مسئله فرهنگی هم با یک نوشته و یک سال کار فرهنگی درست نمی‌شود. اینجا بحث بر سر یک موضوع بسیار مهم‌تر است. اینکه ما تکلیفمان را با خودمان مشخص کنیم که آیا اساساً فوتبال حرفه‌ای می‌خواهیم یا نه؟ نگاه کنید به همین رای که منتشر شده…
فدراسیون فوتبال در اطلاعیه اعلام آراء کمیته بدوی صدور مجوز حرفه‌ای، اشاره کرده است که استقلال و پرسپولیس به دلیل نداشتن برخی معیار‌های فرعی (B) مجوز حرفه‌ای، به کمیته انضباطی معرفی شده‌اند.
مصطفی زارعی مسئول کمیته صدور مجوز حرفه‌ای باشگاه‌ها درباره صدور مجوز حرفه‌ای باشگاه‌های استقلال تهران، پرسپولیس، سپاهان، تراکتور، فولاد خوزستان، گل‌گهر و آلومینیوم گفت: «برخی از باشگاه‌ها در مواردی از جمله تیم زنان که جزو معیار‌های B آسیاست نقص‌هایی داشتند. ما به همین دلیل با وجود صدور مجوز حرفه‌ای، پرونده آن‌ها را به کمیته انضباطی ارسال کردیم. موارد نقص، محرمانه است و به خود باشگاه‌ها اطلاع داده شده و ما نمی‌توانیم ریز نواقص را اعلام کنیم.»
اگر هر فوتبال دوستی بخواهد به قوانین و الزامات صدور مجوز حرفه‌ای دسترسی پیدا کند، به راحتی در اینترنت میسر است. برخلاف آنچه در کشور ما مرسوم شده اصلاً هم ماجرا محرمانه و امنیتی نیست! یک باشگاه فوتبال باید یک سری ویژگی‌ها داشته باشد که همه چیز روی کاغذ آمده و کاملاً مشخص است.
ما می‌توانیم مثل برخی از کشور‌ها بگوییم اصلاً فوتبال حرفه‌ای نمی‌خواهیم و سر و کاری هم با فیفا و AFC نداریم و قوانین آن‌ها را هم به رسمیت نمی‌شناسیم. ولی اگر می‌خواهیم در عرصه بین المللی فعال باشیم نمی‌توانیم بگوییم قوانین بین‌المللی را قبول نداریم. ماجرا به همین سادگی است، از مسیر‌های میانبر مثل دادن اطلاعات دروغ می‌توان چند سالی لاپوشانی کرد، اما در نهایت کار آخر را باید کرد، یا فوتبال حرفه‌ای می‌خواهیم که قوانین و مشخصات محرزی دارد و یا نه، راه سومی وجود ندارد!
منبع: خبر ورزشی
